Verona. Vijf jaar geleden. Aida in de arena, het antieke Romeinse amfitheater. En nu deze verrassing. Anders, minstens zo bijzonder. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven, zo gaaf! En dan op deze locatie… we zijn terug op het plein, in de rij. Geheel voorbereid met wijn in een plastic flesje en verse focaccias in de tas.

Waar we niet op voorbereid zijn is het weer. Andrea stuurt filmpjes vanuit Pavia waar het al noodweer is. Ook hier is het spannend. De wind steekt op, de lucht wordt donker, de eerste druppels vallen. De meneer van de tabaccheria doet goede zaken, de poncho’s gaan als zoete broodjes. Iedereen verdwijnt onder een blauw of rood exemplaar. Opeens zijn we allemaal gelijk.

We wachten, in spanning. De poorten blijven gesloten, de rijen staan overal, lopend tot buiten piazza Bra. Er wordt omgeroepen dat er technische problemen zijn. Het zal toch niet.. Is er geen corona probleem meer, dan zijn de weergoden blijkbaar boos. Dat komt ervan als ze een special altaartje openen om voor regen te bidden, zo lazen we s middags in de krant. Ik weet dat de aarde vocht nodig heeft, maar liever niet nu. Is er geen ’stop de storm’ altaartje beschikbaar, als tegenwicht?

Gelukkig, het komt goed, de deuren gaan open en de oude stenen tribunes vullen zich. Met ruim twee uur vertraging barst het los. Get ready for love. Weliswaar met een stukje leeg gebied voor het podium ivm aangepaste veiligheidsmaatregelen, a ‘big fucking hole’, aldus Nick, maar dat is dan ook de enige beperking. God zij dank. Hij staat er, in z’n welbekende driedelig pak, hij doet zijn karatetrap, in de bloedhitte. Geen moment klaagt hij over de temperatuur, nee, hij snijdt andere thema’s aan. Hij zingt, speelt, schreeuwt, spuugt, oreert, het lijkt uit z’n diepste zelf te komen, vol scherven. Het is magisch, iedereen voelt het. Tranen vloeien. Verlies, rouw, liefde, het hogere. Nee, daar hoort klagen over de temperatuur niet bij. Hij staat tussen het publiek, gebruikt ze als houvast, laat ons meezingen; just breathe, just breathe, just breathe. De tragiek van ‘Waiting for You’. Duizenden mensen. Warren Ellis gaat ondertussen z’n eigen gang op het podium en lijkt de band te leiden, van viool naar gitaar en weer terug. Zo leuk dat we onlangs This Much I Know to Be True in Kino hebben gezien, daardoor herken je beter hun bijzondere (en) creatieve relatie.

Ze gaan door, en door. Zijn gillet gaat uit, jasje blijft aan. Stormachtig en tegelijkertijd zacht. Ik las ooit ergens; een profeet, een duivel, een meester. Ik herken het, ik zie het.

De kerkklokken slaan 12. Een toegift. Vortex. Into my arms. Mooier kan het niet zijn.

Boom boom boom ❤️