De stad uit – de Hoysala dynasty in. De eerste stap is dan de trein naar Hassan. Ofwel de 16225 Shivamogga Town Express van 10.15 uur. Ofwel de trein die niet bestaat in het reserveringssysteem. Maar wèl in Google Maps. Belangrijker, hij bestaat ook volgens Ravi de riksja chauffeur. En die mannen weten veel: “30 years experience ma’am”. En dus vertrekken we bijtijds richting station, drinken aldaar zoete koffie (€0.13), eten nog warme uienkoekjes uit een krant (4 stuks voor €0,75) en staan we vol verwachting op perron 3 met een unreserved seats kaartje (2 personen €1,50). We begrijpen inmiddels ook het systeem, althans, we denken het te begrijpen. In incredible India weet je het tenslotte maar nooit. Voor de korte afstanden, dat wil zeggen onder de 200 km, kun je niet reserveren, enkel een kaartje kopen op de dag zelf.

Unreserved seats betekent wel dat je er vroeg bij moet zijn. Dat zijn we en dus zijn stoel 51 en 60 voor ons. Tegenover elkaar bij het raam, althans, mits er een raam zou zitten. Bij het gat met tralies is een betere benaming. Naast ons banken voor 4 personen. Al is dat aantal redelijk subjectief, zoals altijd hier. De trein vult zich vlot en als er te weinig plek blijkt te zijn wordt men inventief en nemen de passagiers de bagagerekken als zitplek. Hetgeen overigens al snel na vertrek gebeurt. Het is weer een kleurrijke belevenis met de nodige fotoshoots en interviews. Het patroon is ook weer duidelijk. Ik zit rustig wat te kijken of te lezen en Joris laat in alle vertrouwen alles bij mij achter en vertrekt met een van zijn geliefde camera’s richting coupés en perrons. Zelfs zijn telefoon gaat niet mee dus als hij ooit door vervoering of een conversatie de trein mist wordt het nog interessant.

Deze 16225 Shivamogga Town Express arriveert keurig volgens planning in Hassan, inclusief Joris dus dat is mooi meegenomen. Ik zwaai ter afscheid naar mensen die ik zelf lang niet altijd gesproken heb en we staan weer op een nieuw perron.

Nu is Hassan een wat saaie en weinig inspirerende transport hub en dus pakken we de bus om nog wat noordelijker te gaan. Richting Chikmagalur. Iets hoger gelegen en beroemd om de koffie en de groene omgeving. Er is wat verwarring rondom de bus aangezien er in Hassan twee busstations lijken of blijken te zijn. We weten nog steeds niet welk werkwoord te gebruiken. Zijn er nu twee stations of gebruikt men verschillende namen voor een en hetzelfde busstation? Dit maakt echter niet zoveel uit omdat we redelijk vlot de goede bus vinden die ook nog eens binnen een kwartier vertrekt. Hij ziet er niet bepaald ‘express-achtig’ uit, maar brengt ons daar waar we willen zijn.

Chikmagalur

Net buiten het plaatsje heeft design Kacheri een mooi ontworpen boutique èn eco hotel neergezet. Ons thuis voor de komende dagen. Niet alleen gekozen uit nieuwsgierigheid rondom het eco concept, al is dat erg knap gedaan. Ook vielen we direct voor het geweldige privé terras bij de toch al mooie kamer. Overdekt en toch open, groen en privé. Hier houden we het wel uit.

Je moet best lef hebben om een dergelijke investering te doen. Of misschien simpelweg geld over hebben? Het eco concept lijkt hier nog in de kinderschoenen te staan. Anderzijds is Chikmagalur een geliefde escape voor de mensen uit Bangalore en de mensen die voor een weekend uit de stad kunnen ontsnappen hebben wellicht én de financiën en de mindset. Vooralsnog zijn er amper buitenlandse gasten – maar die zien we sowieso nergens – en is het na het weekend uitgestorven. Op kamer 203 na dus. We zijn er zo blij mee dat we zelfs de aangeboden upgrade beleefd afslaan, of is dat een extreme vorm van luiheid? Eenzame gasten krijgen natuurlijk de volledige aandacht van het nog jonge personeel, wij doen vooral ons best de namen te onthouden. Oh, ik ben daar zo slecht in, vreselijk! De receptioniste is het eenvoudigste; Kavia. Dat is een mooi ezelsbruggetje. Samenvattend: soort Indiase Fawlty Towers, met een goede barista. Hier maken we graag gebruik van, we zitten tenslotte in het koffie gebied.

Zie hier een artikel waarin het eco aspect verder wordt toelicht: https://www.stirworld.com/see-features-sunyata-eco-hotel-by-design-kacheri-brings-ancient-wisdom-to-boutique-hospitality . De instructie om de eco douche met regenwater eerst 10 minuten lang te laten lopen voordat hij warm is, geeft aan hoe moeilijk het is om volledig eco proof te zijn. Het feit dat de mooi bewerkte hennep / eco katoen lakens als hoeslakens worden opgedekt geeft aan hoe moeilijk het is om je medewerkers te trainen. Het feit dat men opeens met een bulldozer voor de deur staat om het aanpalende stuk groen plat te maken voorspelt ook weinig goeds. De manager weet van niets en iedereen hangt in paniek aan de telefoon. De hardwerkende jongen doet eenvoudigweg wat hem opgedragen is, de boel bouwklaar maken. De Indiase muziek uit zijn cabine overstemt haast het geluid van brekende takken en bomen die uit de grond worden getrokken. It’s India – incredible India.

Enfin. Vanuit deze basis willen we dus wat trips maken en de Hoysala architecture met eigen ogen aanschouwen. Deze koningen regeerden van de 11e tot de 14e eeuw en hebben gedurende die tijd alleen al in Karnataka meer dan 1500 tempels gebouwd. Het was een tijd dat kunst, literatuur en architectuur floreerde. De Belur en Halebid tempels zouden de mooiste moeten zijn dus dat is ons doel. Beiden waren ooit de hoofdstad van het Hoysala-rijk, al verzwakte deze positie na de diverse oorlogen met de islamitische heersers uit het noorden. Na vele jaren felle weerstand werd de Hoysala koning uiteindelijk gedood in de slag om Madurai in 1343. Daarna nam het Vijanagara-rijk, beroemd om de Hampi-monumenten, de regio over. Ook deze tempels staan nog op ons verlanglijstje, maar deze Hoysala tempels zijn waarschijnlijk net zo bijzonder. Ze staan ook op de UNESCO World Heritage sites en als we er zijn dan begrijpen we waarom. Rijke en vooral verfijnde versieringen bedekken de meeste binnen- en buitenmuren. Naar zeggen is elk beeld uniek. Zelfs in de kleine horizontale banden met echt honderden gebeeldhouwde dieren en mensen zie je dat ze allemaal een andere houding of gezichtsuitdrukking hebben. Natuurlijk hebben ze ook vele verhalen te vertellen, oude hindoeïstische legendes. Ik zou willen dat we er meer van af weten, al die verhalen..

halebid – hoysaleswara tempel

Op deze Shiva tempel is meer dan 200 meter aan unieke bewerkingen te bewonderen. De krijgerscènes zijn duidelijk, evenals de afbeeldingen uit de Kama Sutra. Anderen hebben voor ons meer uitleg nodig, maar de kwaliteit van de gidsen is niet van dien aard dat we er wijzer van worden. Een uitzondering is het mooie Jaïn Basadi complex waar we min of meer per ongeluk arriveren. We ontmoeten daar een broodmagere man van 59, die ruim 70 oogt. Hij verzorgt al 25 jaar deze drie tempels en heeft deze taak van zijn vader overgenomen. Met zijn zaklamp laat hij details zien die we anders zeker gemist zouden hebben. Hij is zó vriendelijk en bescheiden. Er zijn geen andere bezoekers en de sfeer is bijzonder. Sereen is denk ik de beste omschrijving. De ligging in het groen bij het meer Dwarasamudra maakt het af. Gek genoeg voelen we ons beiden bijna in Egypte: grote beelden in het duister van een prachtig bewerkte ruimte. We weten vooralsnog te weinig van Parshvanatha, Shantinatha en Adinatha, maar eigenlijk maakt dat niets uit. Het is zo’n pareltje waar je per ongeluk tegenaan loopt en wat de dag zo extra bijzonder maakt.

Inderdaad met recht per ongeluk want van Vinly de chauffeur hoeven we weinig te verwachten. Hij spreekt echt geen woord Engels en ons Kannada is even slecht. Deze Dravidische taal, Kannada (ook wel Kannadigas of Kanarees genoemd), kent hier in het zuiden van India nog minstens 20 verschillende dialecten. Dus veel verder dan Namaskar (in plaats van Namaste) komen we niet. Ook de volzin ‘back to hotel please’ werkt niet. Hij blijft ons wat wazig aankijken. Het geeft te denken hoeveel westerse toeristen hier neerstrijken en welke opleiding hij heeft genoten. Engels is hier de tweede taal, nog voor Hindi.

Gelukkig snapt hij wel ‘Apollo’, althans, na 5x herhalen. Ik ben namelijk verre van fit en Apollo is een keten apotheken in Chikmagalur. Aldaar krijg ik natuurlijk direct allerhande antibiotica aangeboden. Die ik helemaal niet wil. Of ik een membership card heb? Nee, wil ik ook niet. Uiteraard ook hier weer de immer terugkerende vraag. Of eigenlijk twee vragen: 1. Of ik met Google pay kan betalen ? Nee dus. En 2. Of we op de foto willen met de jongen die ons helpt? Jazeker, dat kunnen we wel. Eindelijk krijgt hij een ‘ja’, en het is voor hem misschien wel de belangrijkste vraag. Hij knoopt snel zijn eigen overhemd over de bedrijfskleding en ja hoor, daar gaan we. Midden in de apotheek terwijl ik mijn papieren zak met Ayurvedische hoestdrankjes, nep strepsils en paracetamol achter m’n rug verborgen hou. Ik met een wat waterige lach met bleek bekkie, maar hij lijkt er blij mee te zijn.

belur – chennakeshava

Belur is – vandaag de dag – een klein stadje met nog geen 10.000 inwoners. Mooi gelegen nabij de Yagachi-rivier en ooit dus de hoofdstad van de Hoysalas. Het grote tempelcomplex, Chennakeshava, staat voor vandaag op de planning. Meer dan 1000 mensen hebben er ruim 100 jaar over gedaan om dit meesterwerk te voltooien. Kortom, we besluiten eerst maar te gaan lunchen want zoiets bekijk je niet in een half uurtje.

Terwijl Joris ergens in de keuken rondscharrelt, gewapend met camera, schuift er een jong stel aan ons tafeltje. Zij is in het zwart en gesluierd, ook haar Engels is minimaal. Hij spreekt echter redelijk goed Engels en, nieuwsgierig als we zijn, willen we van alles van ze weten. Ze zijn net getrouwd, ze is zijn nicht en de familie heeft alles geregeld. Een arranged marriage. Het is een bescheiden bruiloft geweest, zo’n 600 gasten. De vader van de bruid betaalt. Kosten €120.000,-

De sieraden en kleding zijn echter voor rekening van de man. Haar armen zijn bedekt met rode armbanden, af en toe goud(kleurige) ter afwisseling. Hij vertelt dat ze deze minimaal één a twee maanden zal dragen, ze staan voor vruchtbaarheid en welvaart. Ondanks haar opleiding zal ze niet gaan werken, hij zorgt voor het inkomen. Ze heeft prachtige ogen en haar foto’s van de bruiloft zijn simpelweg stunning. Wat een stoffen en wat een kleuren. Maar ook wat een contrast met haar eenvoudige zwarte kledij van vandaag. Jammer dat we slecht kunnen communiceren, ik zou haar nog zoveel willen vragen. Het voelt voor mij zoveel minder vrij.

Later zien we ze terug in het, inderdaad prachtige tempelcomplex. Dat is wel mooi. Een ander geloof wil gelukkig niet zeggen dat ze een dergelijk kunstwerk overslaan. Denk trouwens dat niemand het overslaat want het is er behoorlijk druk.

arranged marriage vs. love marriage

We ontmoeten deze dagen ook Shruthi en Arjun. Begin november getrouwd. Super spontaan stel en voor we het weten zitten we bijna twee uur te praten. Ze kennen elkaar al vanaf de kleuterschool, maar pas sinds 4 jaar hebben ze een relatie. De liefde en vrolijkheid straalt gewoon om hun heen, klaar voor alles wat hun nog te wachten staat. En ook al is dit duidelijk een love marriage en verre van arranged – in tegenstelling tot het koppel van gisteren – eenvoudig was het niet.

Het kasten verschil zorgde twee jaar lang voor de nodige overtuigende gesprekken met de ouders. Want hoe modern ook, dat doe je dus niet zomaar. Ook de organisatie van de bruiloft was de meest stressvolle periode ooit geweest, met flink wat botsingen. De amygdala hijack is hun welbekend. Gelukkig kunnen we er nu hartelijk om lachen. Het is ze gelukt, en ze hebben de bruiloft ook nog weten te beperken tot zo’n 500 gasten! Zij leidt in het dagelijks leven een HR service center in Bangalore. Hij heeft z’n liefde voor de muziek gevolgd. Z’n studie architectuur was interessant, z’n dwarsfluit interessanter. Als 4-jarige wilde hij altijd drummen maar z’n moeder heeft hem overtuigd van de fluit. Neemt in ieder geval minder ruimte in… Hij heeft de nodige gigs, van metal rock tot traditionele Indiase muziek. En waarschijnlijk van alles ertussen in. Hij is net terug van Lille en A’dam dus hij lijkt populair te zijn. Happily back together hebben ze een paar dagen vrij en toeren rond in hun autootje. De ‘just married’ slingers zijn inmiddels verwijderd maar het voelt nog als de wittebroodsweken. Zo’n verschil met het andere pas getrouwde stel. Hij wordt gek als hij hoort dat we in Marokko naar een concert van Ibrahim Maalouf zijn geweest. Blijkt één van zijn helden te zijn. Het is een kleine wereld.

Mooie ontmoetingen – zoveel waard. Zij gaan verder richting de kust. Wij blijven nog een dagje en bestellen nog maar eens een heerlijke cappuccino met wat gefilterd en gezuiverd regenwater. Zoals het hier hoort.