Twee dagen later dan gepland (een buikloop met koorts plan je niet) gaan we dan toch onderweg richting Hampi. Onze tijdelijke buurvrouw heeft een zaadje gepland door meerdere malen te zeggen dat we onderweg de Vibhooti waterval absoluut niet mogen overslaan. Hij is redelijk onbekend, een beetje verstopt in de groene western ghats en je zou er goed kunnen zwemmen. Ja, dan zijn wij al verkocht. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat deze buurvrouw wel een klein beetje vreemd was. Een alleenstaande arts die zichzelf min of meer opsloot in haar cabin. Heel soms zat ze op haar veranda. Zelfs het eten werd daar als een soort roomservice afgeleverd. Ze was er al toen we arriveerden en zit er een volle week later nog steeds. Ik denk dat ze manisch depressief is, zelf zegt ze dat ze ongesteld is. Joris vindt haar eenzaam en maakt trouw een praatje, mits ze zich laat zien. Ik doe dat ook maar moet toegeven dat ik liever langs loop als ze binnen zit. Ik ben zelf niet helemaal fit en kan niet zo goed omgaan met dat manische en al die continue herhalende en ongevraagde goede adviezen. Dat gezegd hebben, van een waterval worden we altijd blij en we hebben al visioenen a la Laos. Daar waar we het rijk (en de waterval) voor ons alleen hadden.

Toevallig had Michel deze Vibhooti Falls ook al als tip doorgestuurd (dus zo onbekend is die dus ook weer niet) en dus moet het zo zijn. Na een laatste duik in het zoute water op pad richting het zoete water en de nabij gelegen Yaana rots formaties.

Na zo’n anderhalf uur bochtige weggetjes zien we inderdaad een bordje. De meeste zijn in de lokale taal maar eenmaal vlakbij ook een Engelse aanwijzing, geschilderd op de zijkant van een huis. Je kunt ook je Fou Wheelers parkeren. Dat laatste bordje ziet er verre van nieuw uit maar blijkbaar heeft tot dusver niemand de moeite genomen om er ten minimale een R achter te plaatsen.

Vrijwel direct na deze bruikbare aanwijzingen staan we stil achter twee bussen vol met schoolkinderen. Oei. Daar hadden we niet op gerekend. Het is nog een klein kwartiertje lopen en we lopen tussen de lange rij met kinderen. What’s your name, what’s your name, what’s your name… My name is iee-vet.

Onderwijl passeren we een waarschuwingsbord voor luipaarden. Lijkt me sterk maar wie weet, je kunt maar gewaarschuwd zijn. Eenmaal boven raakt de boel zelfs verstopt aangezien het smalle pad ook de terugweg blijkt te zijn. We lopen dapper door maar verwachten inmiddels niets meer. Des te groter is de verrassing. Want die arme kinderen mogen er enkel even naar kijken en moeten dan weer rechtsomkeer. Als je echter iets verder doorloopt, achter het hek langs en vervolgens over de rotsen klautert dan krijg je toegang tot een heerlijke poel met koud water.

Nee, we zijn niet de enigen maar echt druk is het ook niet, het is eigenlijk heel gezellig. Wel enkel mannen in het water maar dan ben ik inmiddels gewend. Ondanks dat het nu het droge seizoen is het nog best een aardige waterval. Denk zo’n 20 meter in totaal en te midden van kalksteenafzettingen en grote rotsen. Men zegt dat het water dat door de Yana-rotsen stroomt de heilige as is en daarmee krijgt de waterval zijn naam.

Bovendien is het tijdstip perfect, de zon schijnt precies tussen de rotsen op de watermassa. De dapperen onder ons duiken van de rotsen in de stroom. Overbodig om te vermelden dat ik dat niet ben en dat Joris al direct de lokale jeugd nadoet. Gelukkig laat hij de achterwaartse salto aan zich voorbij gaan. Ik hou het bij een goede nek en schouder massage. Daar is de stroom precies goed voor, mits je je goed vasthoudt aan de rotsen. Dat vinden de paar aanwezige dames overigens al heel stoer. Zij staan verderop met hun voeten in het water, te wachten tot hun mannen uitgespeeld zijn.

Al met al een mooi plekje met helder water, een ideale stop tussen Gokarna en Hampi. Ik ben onze vreemde buurvrouw dankbaar.