Het is alweer even geleden dat ik dit boek van Elizabeth Gilbert in m’n handen had. Geen hoogstaande literatuur, maar prima tijdens een lange treinrit of een druilerige zondagmiddag. Ik herinner me nog héél goed de verrukkelijke omschrijvingen van de Italiaanse keuken; la dolce vita en de kunst van het genieten. Inderdaad, dit deel van het boek is me het beste bijgebleven..

Wat me ook was bijgebleven was dat de hoofdpersoon in deze roman langzaam maar zeker wat kilo’s aankwam en dus boekte ik een retourtje Genua én gooide ik m’n hardloopschoenen in m’n rugzak.
Het leven bestaat tenslotte uit het doen van concessies.

Maar wát een super bestemming, een betere bestemming had ik volgens mij niet kunnen kiezen, precies wat ik zocht en waar ik behoefte aan had. En wat een geluk ook met het weer. Het schijnt hier (‘hier’ is Ligurië, een kuststreek in het noordwesten van Italië) in de nazomer en herfst flink nat en onstuimig te kunnen zijn. En dat is voorzichtig uitgedrukt als ik zo her en der nog de trieste gevolgen van de overstromingen van eind vorig jaar zie.

Echter, de afgelopen week niets van dat alles, stralend zonnetje en af en toe een aangenaam windje. Bovendien een relaxed hotelletje in Levanto, een leuk plaatsje net buiten de drukte van Cinque Terra maar minimaal even pittoresk. Zeker als aan het einde van de dag de zon de huizen nog net wat warmer en zachter kleurt en de groene luiken extra laat oplichten; dan is het heerlijk slipperen door de smalle steegjes! Me, myself and I.

Ik heb dan ook al snel een soort van prettig dagritme te pakken. Startend met een stuk rennen langs het strand. En nee, dat vind ik, eerlijk gezegd, nog steeds geen heerlijkheid. Is enkel strikte zelfdiscipline en kan iemand me vertellen wanneer nu eindelijk die alom geroemde ‘runners high’ gaat komen? Want die euforische rush nog niet bemerkt en ik wacht al weken met smart..
Hoe dan ook, nadat ik dan zwaar nahijgend, nat van het zweet en met een hoofd als een pomodori weer terug bij het hotel ben, staat er een heerlijk ontbijtje klaar, geserveerd in het binnen tuintje tussen de olijfbomen. Zelfs de krant ontbreekt niet, al snap ik echt niet waarom dat nu perse de Telegraaf moet zijn. Maar goed, het idee is leuk en in t zonnetje met een cappuccino of twee blijkt zelfs de Telegraaf het uitpluizen waard.

Vervolgens de zware taak om een wandelroute voor de dag uit te stippelen, wát een keuze! De officiële Cinque Terra routes/paden zijn zeker mooi maar vallen toch echt in het niet bij de vele andere mogelijkheden. Bovendien zijn ze nog best druk, zeker op de vlakkere, lees eenvoudigere gedeelten. Al is er eigenlijk sowieso weinig vlaks te bekennen, op de Via dell’Amore na. Vals plat lijkt het meest optimale maar meestal is het toch best een beetje klauteren. Om dan vervolgens ergens aan het einde weer omlaag te gaan en te eindigen in één van de leuke schilderachtige dorpjes. Allemaal even fotogeniek. Tussendoor af en toe een klooster (waarom worden die eigenlijk altijd ergens bovenop een berg gebouwd?), een kerkje, een middeleeuwse klokkentoren of een oude kluizenaarskapel, maar meestal smalle, rotsige ezelspaadjes en bospaden langs de kam van de beboste heuvels.

Mooie vergezichten over zee en kust, afgewisseld met bos (en daarmee schaduw..) en langs tuintjes, olijf- en citroenboomgaarden en natuurlijk de wijngaarden van de lokale witte wijn. Buiten de Cinque Terra soms bijna spookachtig verlaten gehuchten/mini dorpjes, de siësta lijkt er nog steeds heilig en de terrasjes die je dan soms in de verte zag waren dan ook steevast gesloten.

Na al dat lopen aan het einde van de middag lekker uitrusten in t zonnetje met een boek en ’s avonds smullen van de Ligurische keuken. De kok van m’n favoriete restaurantje bestempelde ik elke keer weer tot held van de dag, je zal toch zo kunnen koken, heerlijk!

En ik? Ik volstond de kunst van het genieten..
La dolce vita, bella Italia!